ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ

Επιμέλεια θέματος ΧΡΟΝΟΣ

Ένα από τα πλέον ιστορικά Μνημεία της πόλης των Καλαβρύτων είναι το Δημοτικό Μουσείο του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος. Ο ιστορικός και μαρτυρικός τούτος χώρος συνδέεται άρρηκτα με τα γεγονότα της κατοχής και κυρίως με τη φρικτή τραγωδία της 13ης Δεκεμβρίου 1943. Της Μαύρης Δευτέρας των Καλαβρύτων που συγκίνησε και θα συγκλονίζει όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα.

Σ΄αυτό το συμβολικό κτίριο έμελλε να ανοίξει η αυλαία και να παιχτεί η πρώτη πράξη του Καλαβρυτινού δράματος. Εδώ οι κάτοικοι της πόλης των Καλαβρύτων γνώρισαν και υπέστησαν τη βαναυσότητα της ναζιστικής θηριωδίας: υπήρξε ο κατά τρόπο παραπλανητικό χώρος της συγκέντρωσής τους, του απάνθρωπου διαχωρισμού των οικογενειών, του οδυνηρού αποχωρισμού, του φρικτού εγκλεισμού των γυναικόπαιδων και του βίαιου απεγκλωβισμού τους.

Εδώ, το ιστορικό Δημοτικό Σχολείο της πόλης , είναι το «σπίτι των ηρώων », των αδικοχαμένων αγαπημένων  προσώπων. Εδώ, σ΄ αυτήν τη νέα κιβωτό της ιστορίας αυτού του τόπου, στο Μουσείο του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, στεγάζεται η μνήμη τους και τρέφει τις δικές μας πύρινες μνήμες.

Εδώ, η ιστορία είναι παρούσα και γονιμοποιεί το παρόν, η μαρτυρία είναι βοώσα και προσφέρει παροτρύνσεις, η αξιοπρέπεια και η ελευθερία εμπνέουν και διδάσκουν: αντίσταση και διαμαρτυρία ενάντια στο έγκλημα, στη βία και το φασισμό. Αρχές και αξίες που εξακτινώνει το «σπίτι των ηρώων μας», των ακριβών ενθυμημάτων μας.

α). Το Δημοτικό Σχολείο Καλαβρύτων: Ιδρυση - Χρονικό λειτουργίας

Το κτίριο του Δημοτικού Σχολείου ανεγέρθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα «δαπάνη» του μεγάλου Έλληνα ευεργέτη Ανδρέα Συγγρού, ο οποίος το 1897 είχε κληροδοτήσει στο Ελληνικό Δημόσιο ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για τη δημιουργία σχολικών κτιρίων και ευαγών ιδρυμάτων. Πολλά πανομοιότυπα κτίρια ανεγέρθησαν εκείνη την εποχή κυρίως στις απομακρυσμένες και άγονες περιοχές της πατρίδας μας.


Ο χώρος στον οποίον αναγέρθηκε το κτίριο απείχε τότε αρκετά μέτρα από το χωριό. Είχε μεγάλο εξωτερικό περιβάλλοντα χώρο και γειτνίαζε μόνο με το κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού. Από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του – λειτούργησε το έτος 1906 - διέθετε δασκάλους για όλες τις τάξεις και ήταν εφοδιασμένο με εποπτικά μέσα για τη διδασκαλία των ιστορικών, γλωσσικών, τεχνικών και πρακτικών μαθημάτων.

Κατά την περίοδο της Κατοχής διέκοψε τη λειτουργία του. Χρησιμοποιήθηκε ως σχολείο μόνο από το Σεπτέμβριο μέχρι το Δεκέμβριο του 1943. Αυτή ήταν η μικρότερη σχολική χρονιά στη μακρόχρονη συμβολή του στην εκπαίδευση.

Στις 13 Δεκεμβρίου του 1943 κάηκε ολοσχερώς από την πυρκαγιά που προκάλεσαν οι Γερμανοί κατακτητές. Μετά την απελευθέρωση ανακατασκευάστηκε σύμφωνα με το αρχικό του σχέδιο. Επαναλειτούργησε το έτος 1950. Το 1986 κηρύχθηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού και αποφασίστηκε να στεγάσει το Δημοτικό Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος. Στις 13 Ιανουαρίου 1992 μεταστεγάστηκε σε νεόδμητο Σχολικό Συγκρότημα.

Ωστόσο, η ιστορία του μοιραία ταυτίζεται με τη μαθητική θητεία χιλιάδων Καλαβρυτινών παιδιών, αγοριών και κοριτσιών, που μαθήτευσαν και αποφοίτησαν απ΄ αυτό το διδακτήριο παίρνοντας ως εφόδια τις πρώτες γραμματικές γνώσεις και βάζοντας τις ηθικές και κοινωνικές βάσεις για την κατοπινή σταδιοδρομία τους.

Δυστυχώς όμως αυτό δε συνέβη στα άτυχα παιδάκια που φοίτησαν από το έτος 1937 έως την 13η Δεκεμβρίου του 1943. Τα δικά τους βιώματα από αυτό το σχολείο ήταν σκληρά και απάνθρωπα …
πληροφορίες απο το site του Δημου Καλαβρύτων
ΠΗΓΗ ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ